Sevgiyi kanalize etmek

Artık otelin bahçesindeki çiçeklere de gözümü dikip, gizlice aşırma planları yapmaya başlayınca farkettim ki şimdi de çiçeklere taktım. Takmak derken çok sevmek. O kadar çok çiçeğim olsun istiyorum ki şu an. Ve evde yeni diktiğim çiçeklerim hemen büyüsünler, çiçekler açsınlar istiyorum. Aslına bakarsanız baya takıntılı bu durum : Çok sevmek!

Çok seviyorum! Hep onu düşünüyorum! Hep daha güzel olsun istiyorum, ne yapabilirim diye düşünüyorum!

Ve aslında uzun süredir sevgimi hep başka şeylere kanalize ettiğimi farkettim. Normalde bi erkeğe yöneltmek gerekiyor ya hani içimizdeki bu sevgiyi...İşte o adamı bulamayınca ben de kedileri sevdim, ama nasıl sevmek! Kedimin başka bir eve gitmesi gerekti, benim onu terketmem gerekti, artık alerjen de bi insan olduğumdan kuş da alamayacağımdan, çiçek edinmeye başladım. Şimdi de çiçekleri çok seviyorum, ve çeşit çeşit çiçeğim olsun hepsi de muhteşem olsun istiyorum! Sonra bazen bi kalemi çok seviyorum. Sonra bi yastığı...Bu aralar gece lambasına dönüştürdüğüm nostaljik kola şişesiyle gizliden bir aşk yaşıyorum. Bazen gün batımındaki güneş hüzmelerini çok seviyorum mesela.

Ama hep çok seviyorum. Ve gayet de özenli davranıyorum. Ama bencilce ve takıntılı bi şekilde. Aslında mesele bu sevgiyi nereye kanalize ettiğim değil. Mesele benim hayat boyu bir şeyleri ÇOK ama ÇOK sevmem.Bunu da bu yazıyla farketmem...